Άχι το φως των αμαθιώ και γιάιντα σκοτεινιάζει
όταν θ’ ακούσω εμιλιά τσ’ αγάπης μου να μοιάζει

Δε ζει το ψάρι στη στεριά κι η πέρδικα στο κύμα
δε ζω κι εγώ με μια καρδιά που `χει χαρά το κρίμα

Επότιζα σε ροδαριά και σ’ έκαμα μεγάλη
κι έβγαλες ρόδα όμορφα μα τα μυρίζουνται άλλοι