Βαν Γκόγκ: Κρόκος αὐγού. Ὁ οὐρανός αὐγού πού λυώνει.
Ὁ ἔκφυλος, ὁ ἄρρωστος, ὁ βλάκας, ὁ φτωχός
μπερδεύοντας τα χρώματα ἐκδίκηση ζητάει…

Η Πόρνη: Πῆρα τόν κρόκο τοῡ αὐγού μέσα στήν ἀγκαλιά μου
καί σφίγγοντας τον ἔσπασα στίς ρῶγες μου ἐπάνω
το κίτρινό σου ἔβαψε το στῆθος, τήν κοιλιά μου
φέτος που `ναι οἱ γάμοι σου ἔκπληξη θα σοῦ κάνω.

Βαν Γκόγκ: Το κόκκινο, το πράσινο, τα πάθη τῶν ανθρώπων
τ’ ἀγρίμια που λυτρώνονται στῆς λάμπας τ’ ἃγιο φῶς
χρυσάφια ξεχυλίζουνε στήν πόρτα και τ’ ἀστέρια…

Η Πόρνη: Ἒχυσα το χέρι μου μεσ’ τη χρυσή ματιά σου
και σφίγγοντάς το έφτηαξα ξηράφι που χαράζει
μεσάνυχτα και τέταρτο πάνω μου τ’ όνομά σου
είμαι δικιά σου, ὂπως κι αυτός που τώρα σ’ αγοράζη

Βάν Γκόγκ: Νἆν οἱ τεχνίτες ὂλοι ἀδέλφια
ἢ μήπως αδερφόχτονα ὁδεύουν
στο μεδούλι τοῦ τίποτα, μόνοι, σα βούτυρο στο θέρος…

Πάρε ὂ, τι αγάπησα σ’ ἔνα μικρό βαζάκι
ρίξε το στον ὐπόνομο καί θα μοσχοβολήσει
Πάρε το μίσος μου
τον θαυμασμό μου γιά τόν Πώλ Γκωγκέν
τσακισμένο σάν τσόφλι λιόσπορου

Πάρε το βουτυρένιο σπίτι μου
Πάρ’ τόν καπνό μου
Πάρ’ την ἀγάπη μου
Πάρ’ το ξυράφι μου καί το Εγώ μου
Πάρε τ’ αὐτί μου και φύλαξέ το…

Η Πόρνη: Άκου τωρα τα χροματα, ἄκου κ’ αποκοιμησου
γράφαν πάλι για σένανε στα περιοδικά
μά εἶν’ το φος της τρελλασ μου ἲδιο με της δεικής σου
κι εἲναι το φως τῆς λάμπας μου δική σου πινελιά