Νομίζω πως χάνω το χρόνο μου να σ’ αναλύω
ότι η ζωή δεν είναι αστείο μέσα από ένα γαμημένο ηχείο.
Πιάνω κρύο το μυαλό σου και χαμένο,
χωρισμένο στα δυο, με λάθος οπτικό πεδίο.
Κερδίζω αν πω αντίο σ’ οτιδήποτε γελοίο;
Λίγο στάσου...Και δες αν θες πραγματικά βραβείο.
Ζεις λουπαρισμένο βίο σε σκονισμένο γραφείο,
τριπαρισμένο σκασιαρχείο απ το σχολειό.
Τρέχεις αγχωμένος μέσα στο λεωφορείο
μ’ ιδρωμένο κρανίο, κάρδια, στο νεκροτομείο
αγκαλιά, μ ένα αρχείο είσαι ένα ακόμα στοιχειό
που με κάνει να παραλύω σ `ένα κόσμο που αποκλείω
κλείνοντας το μάτι απειλητικά προς το θηρίο.
Δε θέλω τη σκέψη μου να λάβεις ως φορτίο.
Δε θες τα όνειρα μας βαλμένα μες το δοχείο.
Χαοτικό τοπίο απ’ το παράθυρο;
ρωτά τι παίζεται αύριο , το θειο.
Απ’ το ρυθμό ως το παράλογο παραμιλώ
για όσα στο χρόνο που περνά θα διαλύω.

Είδα όνειρα, φιλίες κι αγάπες να πάνε στράφι.
Θα `μαι φτωχός για πάντα, αφού η σιωπή είναι χρυσάφι.
Είμαι του δρόμου ποιητής που ό,τι βλέπει, γράφει.
Δε με ηχογραφούν μικρόφωνα πια, μα σεισμογράφοι...
Μας περιμένουν τάφοι μόλις φύγουμε από εδώ,
πριν φτάσουμε εκεί, να πούμε «Συγγνώμη» κι «Ευχαριστώ».
Βρες κάτι που να αξίζει να πεθάνεις για αυτό.
Κι όταν το βρεις, τότε ζήσε για αυτό.
Τα μάτια μου είναι κόκκινα ήδη από τον τοκετό,
ματώναν από τότε για όσα έμελλε να δω.
Δέκα χρόνια απ’ τη ζωή μου πεθάναν σε ένα λεπτό.
Τα εμπόδια είναι δώρα για μένα από τον Θεό.
Οι δυσκολίες είναι μόνο για ανθρώπους δυνατούς,
αν σου συμβαίνουνε πολλές, είσαι ένας από αυτούς.
Η ζωή μου μου `πε να προσέχω τι μου κάνει ο νους,
γιατί οι παράνοιες σκαν ανάμεσα από ανθρώπους και καπνούς.

Αυτά είναι λόγια βγαλμένα απ’ τα σωθικά μας.
Αυτά είναι λόγια για να αντέχουμε στη μάχη.
Μονάχα αυτά θα αφήσουμε στα παιδιά μας
και πρέπει να τα πούμε πριν το τέλος νά `ρθει...