Ήθελα να καθόμουνα
να σού `γραφα ένα γράμμα,
μονάχα με το δάκρυ μου
με το πικρό μου κλάμα...

Μα σκέφτηκα αγάπη μου
το δάκρυ που θα ρίξω
μη γίνει μαύρη θάλασσα
ποτάμι και σε πνίξω.

Η πιο μεγάλη θάλασσα
το πιο μεγάλο κύμα,
είναι το δάκρυ της καρδιάς
όταν την κάνουν θύμα,
όταν την κάνει αγνώριστη
της προδοσίας το κρίμα...
Αγάπη μου πώς μπόρεσες
μια νύχτα και με πρόδωσες.....

Ήθελα πάνω στο βοριά
ν’ αφήσω ένα δάκρυ,
νά `ρθει, καρδιά μου, να σε βρει
στης Γης την άλλη άκρη.

Μα σκέφτηκα, αγάπη μου,
το δάκρυ που θ’ αφήσω,
μη γίνει μαύρη θάλασσα
ποτάμι και σε πνίξω.