Ρεφρέν:
Μεσ’ τη φυλακή αυτή
αναμένεις τη στιγμή
να δεις μία κοινωνία
χωρίς δράμι εξουσία
Οι ανθρώποι σε πειράζουν
ρομάντζο σε φωνάζουν
εσύ όμως συνεχίζεις
φτερά να ζωγραφίζεις

Η μαυρίλα τ’ ουρανού κι η μελωδία της βροχής
φέρνουν στο αυτί τους ήχους μίας βάναυσης ζωής
μιας ζωής μέσα σε τοίχους, κάγκελα υπερυψωμένα
που σε πνίγουν και γεμίζουν το μυαλό μ’ απωθημένα
Να ξυπνάς και το φως να μην μπαίνει στο δωμάτιο
να κοιτάς τους διπλανούς και να στέκεσαι απόμακρος
το βιβλίο στη γωνία, το πακέτο πάλι άδειο
πάλι άνοιξες τα μάτια, μα συ θέλεις να `σαι αόματος
Οι κραυγές από το βάθος σε τρομάζουν, υπομένεις
οι αλγοϋποδοχείς αποκτήσαν ανοσία
τ’ όνομά σου να φωνάξουν σιωπηλός περιμένεις
άλλωστε συνήθισες της ψυχής την κτηνωδία

Το προαύλιο ανοιχτό και ο ήλιος λαμπερός
ο κόσμος τριγυρνάει σαν λοιμώδης πυρετός
οι κλίκες των ρουφιάνων πάντα στην ίδια γωνία
η κατάντια αυτού του κόσμου μεσα σε μικρογραφία
Και συ θ’ αράξεις όμως στο γνωστό σου το παγκάκι
θ’ αναλογιστείς εικόνες, πρόσωπα που γίναν στάχτη
αξίες που σε έμαθαν να ζεις πάντα ελεύθερος
κι ας διέταξε ο δικαστής γι’ αυτές να είσαι δέσμιος
Σου μοιάζουν όλα ατέρμονα χωρίς καμιά ουσία
ωστόσο δε μετάνιωσες για την επιλογή σου
κάλλιο απ’ το να κλεινόσουνα στης πόλης τα σφαγεία
να μάχεσαι κι ας ξες πως κινδυνεύει η βολή σου
Η μάχη δεν τελείωσε κι ας είσαι εγκλωβισμένος
μεσ’ τα συρματοπλέγματα που προκαλούνε μένος
πίστεψε στην ιδέα που θ’ ανάψει τη φωτιά
γι’ αυτό κράτα γερά ως τη λευτεριά!

Ρεφρέν:
Μεσ’ τη φυλακή αυτή
αναμένεις τη στιγμή
να δεις μία κοινωνία
χωρίς δράμι εξουσία
Οι ανθρώποι σε πειράζουν
ρομάντζο σε φωνάζουν
εσύ όμως συνεχίζεις
φτερά να ζωγραφίζεις

Το κομμάτι είναι εμπνευσμένο από τον αγώνα του Τάσου Θεοφίλου και αφιερωμένο σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους