Sara:
Σ’ ευχαριστώ που μου έριξες πυρά
και έτσι ανατίναξα τη μάταιη φυλακή σου
η απογοήτευση φαντάζει πια γλυκιά
άνθισαν γιασεμιά στο χώμα της ταφής σου

Ξύπνησα μια μέρα χαομένη, τρομαγμένη
απορώντας τι θα γίνει, τι άλλο με περιμένει;
Οι άνθρωποι μου έμοιαζαν όλοι μεταμορφωμένοι
αιμοβόρα ζόμπι μες στο ψέμα βουτηγμέμοι
Κι ο χρόνος αντιστρέφεται τώρα στο χαρτί
πάει σε κείνη που μου είπε πως η αγάπη ειν’ η ζωή
μα ρε Τζένη γνώρισα μόνο βία, πόνο, άγχη
και μια κοινωνία να βαλτώνει μες στη λάσπη
Μία λάσπη απ’ τ’ αφεντικά καλά μαγειρεμένη
για να έχει τον εργάτη σκυφτό να υπομένει
τη γυναίκα στο σπίτι και στη μπουζού τον αλήτη
μία θέση στη Βουλή για το σάπιο χρυσαυγίτη
Να σου σκάει πάλι μύτη και ο ένστολος ρουφιάνος
να το παίξει τσαμπουκάς με το γκλοπ του και το κράνος
στο μετανάστη που πουλά παπούτσια για να ζήσει
και στο μόρτη που πρεζάρει για να μην παρανοήσει

Ξάφνου έρχεσαι και συ με τα λευκά τα μάτια
μου `πες θα παλέψουμε μαζί, χέστα ρε τα ντράγκια
είμαι τώρα εγώ εδώ, πια δεν είσαι μόνη
θα γκρεμίσουμε μαζί κούκλα ό,τι σε θυμώνει
Βάστα μάγκα έρχονται μαζί η Μάρουα και ο Γιάννης,
ο Κώστας, ο Αλέκος και ο Λιάκος ο χαρμάνης
ψυχές που ενωθήκαν στου Περαία τα στενά
και εξαϋλώθηκαν μια νύχτα σαν συντρίμμια του Να
Άιντε παρ’ τους Ρίτα μου να κατέβοουμε στους δρόμους
να τσακίσουμε ναζί, μπάτσους και τους τρομονόμους
μα έσβησες τα φώτα ένα βράδυ στ’ όνειρό μας
είναι δύσκολο στο είπα να σωθούμε απ’ το εγώ μας

Ρεφρεν:
Φώναζες πως όλα θα ’ ναι εντάξει
Έβαζες φωτιά σ’ αυτή την τάξη
Έλεγες να μάθουμε απ’ το δρόμο
Μα όλα αυτά χάθηκαν με το χρόνο

Βάγγος Μπεκ:
Μια νύχτα είχες έρθει και μου είπες πάμε γι’ άλλα
μου είπες πως θα σπάσουμε μαζί αυτή τη γυάλα
που μας περιορίζει, που ’ ναι ο φραγμός στα όνειρά μας
πήρες δυο ψιλές και είπες άντε στην υγιειά μας
Μα το αντίθετο της αγάπης δεν ειν΄η απέχθεια
είναι το ψέμα κι ο εγωισμός που δεν έχει τέρμα
κι αντί στον αγώνα να δώσουμε μία συνέχεια
μόνο πληγές μετράω πάνω στο δικό μου δέρμα
Μα δε βαριέσαι πλέον το έμαθα και το ξέρω
πως με την πάρτη μου τίποτα δε θα καταφέρω
καταστολή, αβρότητες και εναγκαλισμοί από μπάτσους και ναζί
κι έτσι έμαθα το μαζί
Γιατί εγώ, φίλε μου, δεν είμαι κανένας αλλά
ποτέ μου δεν κατάβα ποιος ήσουνα εσύ
παράπονο κυλάει στο μελάνι αυτό της πένας
μα ίσως αυτό να `ναι απλά μόνο η αρχή


Ρεφρεν:
Φώναζες πως όλα θα ’ ναι εντάξει
Έβαζες φωτιά σ’ αυτή την τάξη
Έλεγες να μάθουμε απ’ το δρόμο
Μα όλα αυτά χάθηκαν με το χρόνο