Sara:
Βαρέθηκα ν’ ακούω τα τετριμμένα λόγια σας
πως όλα τα γνωρίζετε, σας τα ΄πανε τα σόγια σας
η τηλεόραση και η ανιαρή ζωή σας
τα βιβλία που ποτέ δεν ανέλυσε κανείς σας
Οι πρόσφυγες κι άπλυτοι σας φέρανε τη βρωμα
μα βρωμα, πτώμα, είν’ η tv και τα σαλόνια
οι ψεύτες που ψηφίζεις κι οι εκκλησίες που πλουτίζεις
κλείσου στο κλουβί σου και σταμάτα να με πρήζεις
Γύρισες να δεις μια βόλτα στο Μεταξουργείο
πόσες ψυχές στερήθηκαν τον παιδικό τους βίο
ή έστω το κανάλι σου δε σου `δειξε πνιγμένους
τόσους ανθρώπους απ’ τη χώρα τους κυνηγημένους, ε;
Κοίταξες φιλάνθρωπε που δίνεις τα λεφτά σου
σ’ αυτές τις ΜΚΟ που ξεπουλάς την ανθρωπιά σου
τα πλούτη τους "Χαμόγελο" και η μπίζνα τους "SOS"
παιδάκια εκμεταλλεύονται και συ στέκεις μουγκός
Μα ξέχασα εσένανε αυτά δε σε αγγίζουν
σου φτάνουν μονάχα η δουλειά και το ψωμί σου
μ’ αυτά ασχολούνται μόνο κάτι κακομαθημένα
εύκολα τα λέτε μα τι ξέρετε για μένα;

Βάγγος Μπεκ:
Εγκλωβισμένος σ'ένα σύμπλεγμα που μοιάζει Καφκικο,
αναρωτιέμαι αν φταίνε εκείνοι ή στην τελική εγω!
Αν θα καταντήσω έτσι ή αν εχω γίνει ήδη
όμως πάλι καταλήγω να απέχω απ'το παιχνίδι.
Πίσω από τα σίδερα, μάτια κοιτάν επίμονα,
τη λευτεριά ζητάνε ζούνε μόνο για το σήμερα
και συ μου λες πιο ήρεμα, τα βλέπεις όλα εφήμερα,
βλέμμα , στόμα και αυτιά σφραγίζεις, πλεον ζεις πιο ήσυχα.
Και ο κατάλογος του πόνου μεγαλώνει,
αυξήθηκε η προσφυγική ροή και σε αγχώνει,
πασιφιστης φιλάνθρωπος η μάνα καμαρώνει,
εραστής αντιεξεγερσης με lsd οθόνη.
Όσο..όσο βλέπω να μετράνε τη ζωή σου σε εθνόσημα δεν ειναι η ζωή σου,
κλεισ το στόμα σου μαλακα ειν εντάξει οι δικοί σου, είναι η συνείδηση σου,
μου τη σπάει σε σημείο που θα σήκωνα και χέρι,
τουμπεκί τότε που βγήκε το μαχαίρι,
το σκασμό και τώρα που ψυχές δεν πρόλαβαν να φτάσουνε στα 10
, το πτυχίο σου , το κλαμπ σου για τη μόστρα, την πατρίδα σου κ ότι σε συμφέρει

Ρεφρέν:
Τράβα κάτσε στο pc σου σ’ ένα κλικ η διαφυγή σου
ένας κόσμος γύρω σου να αντέχει τη σιωπή σου
αλλά και την ενοχή σου, όλα όμορφα, κοιμίσου!
τι σε νοιάζει ο διπλανός σου, εσύ κοίτα τη ζωή σου
Απώτερος σκοπός σου να μαζέψεις κανα φράγκο
πώς να σε αγγίξουν πτώματα στης θάλασσας τον πάτο
ψάχνω να βρω κάποιον τρόπο έστω λίγο να σ’ αγχώσω
και κατέβεις απ’ το γαμημένο σου ουράνιο τόξο