Άγιε μου Παντελέημονα, που `σαι στο Κορακάρι
σου πρέπει το καμπαναριό γιατ’ είσαι παλληκάρι

Καρσί μου είναι η θάλασσα, καρσί μου είναι η άμμο
καρσί μου είναι κι ο Τσεσμές, μα τι μπορώ να κάμω;

Αλατσατιανέ μου αγέρα, που φυσάς νύχτα και μέρα,
αλατσατιανή μου γλάστρα, με τα πούλουδα σου τ’ άσπρα

Πότες θα κάνομε πανιά να κάτσω στο τεμόνι,
να βλέπω το Ρεϊζ Ντερέ, να μου διαβούν οι πόνοι

Κλάψε καημένη Ανατολή, που σου `φυγαν τα αηδόνια
κι ήρθα και κελαηδήσανε σε ξένα περιβόλια

Αλατσατιανέ μου αγέρα, που φυσάς νύχτα και μέρα,
αλατσατιανή μου γλάστρα, με τα πούλουδα σου τ’ άσπρα

Της Ερυθραίας το νερό όποιος το πιει παγώνει,
κι όποιος περάσει από δω αγάπη θεμελιώνει

Ούλα του κόσμου τα νερά μια βρύση να γενούνε,
το πόνο που `χω στη καρδιά να σβήσουν δεν μπορούνε

Αλατσατιανέ μου αγέρα, που φυσάς νύχτα και μέρα,
αλατσατιανή μου γλάστρα, με τα πούλουδα σου τ’ άσπρα