Στου κορμιού σου το κατάστρωμα
σεργιανούσα όλη τη νύχτα
και δεν ύψωνα ανάστημα
από τη φωτιά που είχα.

Κι όπου κι αν πας, θ’ ακολουθώ
μέσα στης δίνης το βυθό,
μέσα στης δίνης το βυθό,
και ας χαθούμε απόψε.

Του κορμιού μου τ’ αντισώματα
σου φωνάζουνε βόηθεια.
Των χειλιών σου τα δολώματα
κρύβουνε την κάθε αλήθεια.

Κι όπου κι αν πας, θ’ ακολουθώ
μέσα στης δίνης το βυθό,
μέσα στης δίνης το βυθό,
και ας χαθούμε απόψε.