[Καμιά φορά φτάνουμε στη νύχτα που κι εγώ γύρευα πάντα.
Στη νύχτα που δε θα χρειαστεί να απολογηθώ σ’ εχθρούς και φίλους
Στη νύχτα που καταλάβαμε ο ένας τον άλλο, χωρίς να πούμε λέξη
Στη νύχτα που έπαψα να μεταφράζω τις σιωπές..]

Ήθελα πάντα μια νύχτα να μοιραστώ όσα δεν είπα
να κοιταχτούμε μέσα στα μάτια να μη μας χωρέσουνε δέκα δωμάτια
Να μην την πέσουμε πριν το ξημέρωμα να σε μυρίζω για το ημέρωμα,
να μου γελάς και να ξέρω πως, θα ΄σαι μαζί μου ως το λευτέρωμα

Να περπατήσουμε πάνω σ’ εκείνα που λέγανε όλοι πως δε θα αντέξουμε
να γίνουμε ένα για μία φορά, να γίνουμε ένα χωρίς να προσέξουμε
Να φυλακίσουμε τ’ αύριο μήπως και δούμε επιτέλους το σήμερα,
να σταματήσουμε πια, να εκσπερματώνουμε μίζερα

Ήθελα πάντα μια νύχτα να γίνω σκνίπα
όσα ακούσεις να λέω, να εννοώ και να είναι αυτά που θα ξέρω γιατί στα είπα,
Να ψιθυρίζω στιχάκια χωρίς ιδιαίτερο νόημα
να σε κοιτάω σαν την πρώτη φορά, και να τρώω το ίδιο κόλλημα

Να χάνονται οι σκέψεις στο μάτωμα
να κρύβεις το κάθε μου ελάττωμα
να βρίσκω αφορμές, να κλέβω στιγμές
μπουκάλια ν’ αφήνω στο πάτωμα

Ήθελα πάντα μια νύχτα να μείνει κάτι, να γίνει κάτι,
να μη μπορούν να μας πουν οι σιωπές
πως δε ματώσαμε για αγάπη.