Ερχόταν το ξημέρωμα κι έπαιρνε τη θλίψη
Μέσα της η φύση βυθίζονταν αργά
Κι έπαιρνε τη νύχτα για να φέρει φως
Στον αέρα ν’ ανασάνει βουητό ανθρώπων

Κι εκείνοι έτρεχαν κυνηγημένοι απ’ όλα
Δίχως να λογαριάζουν μήτε να σκέπτονται
Κάτι συγκεκριμένο

Γιατί αλλιώς τα σκέπτονταν όλα
Βάραινε ο νους απ’ το θηρίο
Εκείνο που πάλευαν μαζί του καθημερινά
Μη ξέροντας πως με γνωστό παλεύουν

Τον ίδιο τον εαυτό τους