Ένα βλέμμα περσινό
ένα νικημένο χέρι
λίγο φως, μετά κενό
σάπια φρούτα, καλοκαίρι
κλάμα δίχως αφορμή
σκόνη πάνω στα βιβλία
δάγκωσέ με, όμως μη,
μη με φας μελαγχολία.

Δρόμοι, θόρυβος, παιδιά
ένας φεύγει ,άλλος μένει
πού μου στέλνεις την καρδιά
και γυρίζει σκοτωμένη
και μου κόβεις την ορμή
κι ούτε μια ισοπαλία
δάγκωσέ με, όμως μη,
μη με φας μελαγχολία.

Όλοι κι όλα περιττά
κόβω φύλλα απ’ τον ιβίσκο
ψάχνω κάτι να κρατά
και μονάχα εσένα βρίσκω
και μου παίρνεις το κορμί
και στο δίνω μ’ ευκολία
δάγκωσέ με, όμως μη,
μη με φας μελαγχολία.