Δυο ματάκια όλο νάζια,
σαν τον ουρανό γαλάζια, τον κοιτάξανε,
μ’ ένα φίλημα, δυο χείλη,
δυο τριαντάφυλλα τού Απρίλη, αιώνια αγάπη τού ετάξανε.

Μα απ’ το βράδυ ως το πρωί,
η γυναίκα, πάλι ψεύτρα είχε βγει,
εις τα πλούτη φτερουγίζει,
τής μιλά, δεν τον γνωρίζει, τον εξέχασε
και μονάχος τραγουδάει, σαν την έχασε.

Μην πιστέψεις στη γυναίκα, είναι ψέμα,
όλα ψεύτικα, το γέλιο της, το βλέμμα,
αφού κι όταν “σ’ αγαπώ” σού λέει ακόμα,
δεν σ’ το λέει με την καρδιά μα με το στόμα,
την αγάπη της, αυτή ζητά
μέσ’ στα ψέματα και στα λεφτά,
ενώ η αλήθεια είναι μια και μόνη,
δεν πονάει, δεν αγαπάει όποιος πληρώνει.

Απ’ τα λούσα, τα διαμάντια,
τα μπιζού και τα μπριλάντια, εθαμπώθηκε
και ποτέ της δεν ρωτούσε αν πονούσε ή αν ζούσε
μια καρδιά που εματώθηκε.

Τι είναι οι πόνοι μιας καρδιάς,
‘μπρός στο ψεύτικο το γλέντι μιας βραδιάς,
σ’ άλλους, όρκους πάλι δίνει
ενώ εκείνος σιγοσβήνει, τα χαράματα,
ψιθυρίζοντας, με μάτια όλο κλάμματα.

Μην πιστέψεις στη γυναίκα, είναι ψέμα,
όλα ψεύτικα, το γέλιο της, το βλέμμα,
αφού κι όταν “σ’ αγαπώ” σού λέει ακόμα,
δεν σ’ το λέει με την καρδιά μα με το στόμα,
την αγάπη της, αυτή ζητά
μέσ’ στα ψέματα και στα λεφτά,
ενώ η αλήθεια είναι μια και μόνη,
δεν πονάει, δεν αγαπάει όποιος πληρώνει.