Θα πάρω δρόμο μακρινό
στη ζούγκλα να τραβήξω
μακριά απ’ του κόσμου την ψευτιά
φτώχεια κακία κι απονιά
μόνος μου αχ, εγώ να ζήσω.

Θα `χω τα δέντρα σκέπασμα
στρώμα τ’ άγρια χορτάρια
και φίλους θα `χω καρδιακούς
αχ, απ’ τους ανθρώπους πιο καλούς
πίθηκους η λιοντάρια.

Ως τα βαθιά γεράματα
με τα θεριά θα ζήσω
κι ας κελαηδήσουν τα πουλιά
ας κλάψουν πάνω αχ, στα κλαδιά
όταν θα ξεψυχήσω.