Σκοτεινή καταιγίδα η νιότη μου ήταν
που στα δυο την έσκιζαν ήλιοι λαμπροί
και ρημάχτηκε, τόσο κεραυνοί και βροντές,
λίγες μόνο ώρες χρυσές απομείναν στον κήπο μου

Και να το φθινόπωρο της σκέψης μου φτάνει
καιρός πρέπει να πιάσω το φτυάρι το βαρύ
και να φτιάξω ξανά το χωράφι που πνίγηκε
και τις τρύπες να κλείσω που άνοιξε σαν τάφος η βροχή

Μα ποιος μπορεί να ξέρει αν τα λουλούδια που ονειρεύτηκα
ριζώσουν στο πλυμένο σαν ακρογιάλι χώμα
Μα ποιος μπορεί να ξέρει αν τα λουλούδια που ονειρεύομαι
τροφή βρουν νηστική στο χώμα, στο χώμα

Ο πόνος, ο πόνος, ο χρόνος που τρώει τη ζωή μας
σκοτεινός ο εχθρός της καρδιάς μας πληγή
κι απ’ το βλέμμα που χάνουμε αυτός δυναμώνει,
δυναμώνει ο εχθρός απ’ το αίμα που δίνουμε εμείς

Μα ποιος μπορεί να ξέρει αν τα λουλούδια που ονειρεύτηκα
ριζώσουν στο πλυμένο σαν ακρογιάλι χώμα
Μα ποιος μπορεί να ξέρει αν τα λουλούδια που ονειρεύομαι
τροφή βρουν νηστική στο χώμα, στο χώμα