π ό λ η

Όμορφη πόλη κάποτε ήταν, σαν ένα αστέρι που έλαμπε,
τις μοναξιές μου μαζί περνούσε και τις χαρές μου σαγήνευε.

Νύχτες σεργιάνικες, τεκέδες γειτονιές,
βασιλικός και μενεξές, στα παραθύρια στις αυλές.

Ταξίμια Σμύρνης άρωμα και της βραδιάς το κάμωμα,
Σουλάτσα, καφενές, προσφυγικά νταλγκάς μανές.

ε π ο χ ές

Τέσσερις ήταν οι εποχές μας κι όλες ζυγώναν με τη σειρά,
κι όλη η πλάση μαζί γλεντούσε, στο πανηγύρι του έρωτα.

Βοριάδες και βροχές, λιομάζωμα σπορές,
χιονιάς και παγωνιά, γιαλός π’ αφροκοπά.

Τ’ άνθη μοσχοβολούν, και τα πουλιά χοροστατούν,
ήλιος και θάλασσα, με το φεγγάρι αγκαλιά.

ά ν θ ρ ω π ο ι

Άνθρωποι ήταν κάπου στο τότε τότε που τρώγαν μαύρο ψωμί,
μαζί σε μπόρες γλέντια και μίση τιμή δεν είχε ποτέ η τιμή.

Κυράδες να κοιτούν αμίλητα πονούν,
ζευγάδες αντοχής με κάματο ζωής.

Άνθρωποι γελαστοί καρτερικοί και φιλικοί,
φτώχεια με ξεγνοιασιά τραγουδισμένη από καρδιάς.