Ήταν χειμώνας πριν 3 χρόνια, γύρω στη 1 το μεσημερι...Κάναμε Γεωγραφια με τα πιτσιρίκια στο σχολειο όπου υπηρετουσα ως δάσκαλος..."-Κύριε, μου λέει ένας μαθητής, κοιταζοντας τον παγκόσμιο χάρτη, σε ποιο κράτος ανήκουν οι Βαλεαρίδες νήσοι;" Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, τηλεφωνεί ενας συναδελφος που δασκάλευε στο διπλανό χωριό και, καθώς κόντευε η ωρα να σκολασουμε για μεσημερι, μου λέει "-Τραβα κάτσε στο καφενείο, βάλε κρασί, κι ερχομαι"! ... "Βαλε-αρίδες" ο πιτσιρικάς, "Βάλε κρασί" ο συναδελφος, "Βαλεκρασίδες νήσοι" σκέφτηκα:οι νήσοι, τα νησιά όπου η φράση "βάλε κρασί" θα ηχεί παντού και συνέχεια σαν το "καλημέρα"..Τα νησιά με το άφθονο γλυκό κρασί του Έρωτα , της Ποίησης, της Ουτοπίας, της ευαισθησίας, που κάνει σπουδαία τα μικρά και καθημερινά, και Υψηλά τ’ αληθινά κι ανθρώπινα...
...Στης Ουτοπίας τις ανθηρές μέθα, τραγούδα, γλέντησε,
απύθμενες αβύσσους, χόρεψε, φίλα, αγάπα,
ο Γιαραμπής έφκιασε τις κάν’ τη ζωή σου ποίημα
Βαλεκρασίδες νήσους! και ζήσ’ την στα γεμάτα,

Βάλε κρασί γλυκόπιοτο, όλα είναι θέμα έρωτος
δώσε και στο βαρκάρη, κι αγάπης, κι όχι μίσους,
ξεκίνα τα Χριστούγεννα εμπρός ! συντρόφοι μου, για τις
να φτάσεις Αλωνάρη, Βαλεκρασίδες νήσους!


ΣΤΙΣ ΒΑΛΕΚΡΑΣΙΔΕΣ ΝΗΣΟΥΣ
Βγήκα νύχτα, τοίχο-τοίχο, Σ’ ένα στέκι της Αιόλου
κάναν φίλο να πετύχω δυο γκαρσόνια του διαόλου
στις Βαλεκρασίδες νήσους μου σερβίραν’ ξεροσφύρι
στης τεκίλας τις αβύσσους. των κυπαρισσιών τη γύρη,

Χάραμα στη Φρεατύδα, μα δεν είχα να πληρώσω
"κόκκαλο" τον Άσιμο είδα και ξεπούλησα όσο-όσο
με μια τύπισσα μοιραία τη ζωή μου τρία γρόσσια
να τραβούν για τον Περαία. και την τρέλα μου τρακόσια.

Κι ωχ! αμάν αμάν αμάνα
της αυγούλας η καμπάνα
πάντρεψε το ριζικό μου
με τ’ αδέσποτα του δρόμου.