Ο Τάκης έχει ένα καφενείο στο Ζαγόρι...Ζει εκεί στα βουνά....Τα βραδια, κάθεται σιμά στο τζάκι και γραφει στίχους...Ειναι ποιητής κι ας μην το ξερει...Ποιητής όχι γι’ αυτά που γραφει, μα γι’ αυτά που γράφει κάθε νύχτα ο Ζαγορίσιος θρασκιάς στα φύλλα της καρδιάς του, για να τα διαβάζουν την αλλη μερα το πρωί στ’ αθώα μάτια του οι πελάτες, και να τους δροσίζει μια αύρα αθωότητας που πια χάθηκε απ’ τον κόσμο...

-Τάκη, πώς στέργεις, πώς μπορείς, κι έτσι βαστιέσαι αθώος;
-Κοντά στο καφενείο μου διαβαίνει ο Αώος,
βουτώ μες στο νεράκι του και το μεταλαβαίνω,
μπαίνω πενήντα δυο χρονών κι εφτά μονάχα βγαίνω,

βαρούν καμπάνες και βιολιά, βαρεί σήμαντρα ο Άθως,
βαρεί και στην καρδούλα μου, τ’ αμέρωτο το πάθος
για τ’ άστρα και την ερημιά, την Τύμφη κι όλα τ’ άλλα
τ’ αληθινά, τ’ ανθρώπινα , που `ν’ άξια και μεγάλα.
..................................
..Γεννούν αγγέλους τα βουνά,
θάματα στάζει η νύχτα,
μακριά απ’ της πόλης τα βαριά
τ’ ατσάλινα τα δίχτυα..


ΠΟΙΗΤΗΣ ΘΑ ΓΙΝΩ
Ποιητής θα γίνω
να σε τραγουδώ,
νά `ρθω να σε πάρω
μακριά απ’ εδώ,

μακριά από πόλεις
κι από μηχανές
είν’ αλλιώς ο κόσμος,
φως μου, τι τα θες...

Κάνε μου ένα νεύμα
πες μου πως μ’ ακούς
νά `ρθω να σε πάρω
μακριά απ’ αυτούς.

Ποιητής θα γίνω
να σε τραγουδώ,
σαν ψιλή βροχούλα
στον ωκεανό...