Η Αϊσέ ήταν μια δεκαοχτάχρονη τσιγγάνα, σ’ έναν τσιγγάνικο καταυλισμό, έξω απ’ τα Γιάννενα..Τα μαλλιά της, σύρματα τηλεγράφου, να στέλνουν σήμα τα πουλιά της νύχτας στην άνοιξη, να μην αργήσει νά `ρθει...Το κορμί της, εβένινο ποτάμι που φούσκωνε κι έπνιγε την οδό Ανεξαρτησίας, όποτε διάβαινε καμαρωτή!.Ποτέ δεν κατάλαβε, ποτέ της δεν έμαθε πόσο όμορφη ήταν και τι χαλασμό σήκωνε στο διάβα της....
...Χυτό κορμάκι εβένινο
δέκα κι οχτώ χρονώ
έλαμπε σαν πανσέληνο
φεγγάρι στο Δολό...

Τη μέρα αλαφροπάταγε
μες στην ξανθή αντηλιά,
τ’ απόβραδο ζεμάταγε
αράδα σερνικά....
..................................
-Γαρουφαλλάκι μου κλειστό, μα αν με φιλήσεις θα καείς
άνοιξ’ τα πέταλά σου, θα γίνεις καρβουνάκι
να πάρει χρώμα κι ευωδιά θα σ’ έχω να ζεσταίνεται
η Πλάση ολόγυρά σου! το φίνο μου κορμάκι,

-Είμαι τσιγγάνα ντρέπομαι, θα σ’ έχω και μολύβι μου
κοράσι κοκκινίζω, να γράφω στ’ άσπρο χιόνι,
τριζόνι στην αστροφεγγιά τι να μου φέρει η άνοιξη
μονάχη πεταρίζω, ο κούκος και τ’ αηδόνι."
Α.Π

Η ΑΪΣΕ
Μιλάει με τ’ άστρα η Αϊσέ
και με το ριζικό της,
λέει στους διαβάτες τον καφέ,
στη νύχτα τον καημό της...

Αϊσέ!Αϊσέ!
Τσιγγάνικη ομορφιά!
Αϊσέ!Αϊσέ!
Μανόλια στη φωτιά!

Πάρε με, κρύψε με βαλέ
στα φύλλα στα χαρτιά σου,
σαράντα νύχτες, Αϊσέ,
να πίνω τα φιλιά σου...