Ο Φώτης αγάπαγε τα βουνά, τα χιόνια και τα ηλιοβασιλέματα στα δυο χιλιαδες μετρα ψηλά...Ήταν Φλεβάρης του 2005.....Ο Φωτης με τους συντρόφους του ωραίος σαν ήλιος ανέβαινε στο βουνό....Η χιονοστιβάδα μεγαλη σαν κύμα κατέβαινε.....Το βουνό έστεκε και τήραγε ατάραχο....Ο Φώτης άνοιξε τα χέρια διάπλατα, πέταξε ψηλά, τον πήρε ο ουρανός πάνω, τού φόρεσε στέμμα τα μαβιά σύννεφα του δειλινού, κι ακόμα ίσαμε τώρα, τον βαστάει μενεξεδένιο πρίγκηπα των νεφών και κομισάριο των πουλιών για όσο θέλει ο Φώτης...

Όταν χιονίζει χαίρεται,
κι άμα φυσά αγαλλιάζει,
βγαίνει ταϊζει τα πουλιά
στου Βέγα το περβάζι!

Τα Φώτα κρούει τα σήμαντρα,
την Πασχαλιά καμπάνα:
"-Εδώ ψηλά είμαι άρχοντας
και μη λυπάσαι, μάνα,

έχω το σύννεφο παλτό,
για το βαρύ τ’ αγιάζι".
...Όταν χιονίζει χαίρεται
κι όταν φυσά αγαλλιάζει.

Ο ΠΡΙΓΚΗΨ ΤΩΝ NEΦΩΝ
Μια μωβ, αχ να `μουν πινελιά, στον ουρανό το δείλι,
μια πινελιά μενεξεδιά στου Ζέφυρου τα χείλη,
κι όσο, μάνα μ’ , θα σώνεται ο ήλιος , ν’ αυγατάω,
τ’ άστρα να στεφανώνομαι τη Γης να χαιρετάω.

Κι η θάλασσα η γερόντισσα με τη γλαυκή της μπόλια
να λειτουργεί στου πέλαγουτην άγια μοσχοβόλια,
και να μου πέμπει γαλανούς ιριδισμούς κυμάτων,
πρίγκηψ να στέφομαι ορατών, μάνα μου, κι αοράτων...

Μετά, σκιά να χάνομαι στης νύχτας την αγκάλη,
μέχρι ξανά να γεννηθώ το δειλινό και πάλι...
Μια μωβ, αχ να `μουν πινελιά στον ουρανό το δείλι,
μια πινελιά μενεξεδιά στου Ζέφυρου τα χείλη...