O Κώστας ο Σιόντης(1965-2015) , ο "αντάρτης" όπως τον λέγαμε, έζησε κατά τον δαίμονα εαυτού, έζησε δηλαδή σύμφωνα με ό,τι υπαγόρευε ο «προσωπικός του θεός», η συνείδησή του.Ευαίσθητος-βαθιά ανθρώπινος , κοινώνησε όλες τις "ουσίες" για να φτάσει να βρει του κόσμου την ουσία...Πάλεψε να κόψει τα σκοινιά που τον βάσταγαν δεμένο βαθιά στο μέσα του σκοτεινό μπουντρούμι, δεν τα κατάφερε......

Και τώρα, αντάρτη , ποιος θα βγαίνει ταχυδρόμος
της άνοιξης του σύγνεφου και των πουλιών,
στους Χουλιαράδες ; Kούφιους θ’ αντηχάει ο δρόμος
αλαλαγμούς των "γνωστικών" και "λογικών",

κι εσύ, στον Άραχθο, τις νύχτες, την καμπάνα
βαριά θα κρού'ς, μπας και σ’ ακούσει ο Θεός
να κατεβεί που του `χεις έτοιμη τζιβάνα
να μαστουρώσει, τον ντουνιά να φκιάσει αλλιώς...


ΤΑ ΣΚΟΙΝΙΑ
Χάλασε ο καιρός απόψε, Χάλασε ο καιρός απόψε,
μπάζει η σκούνα μου νερό, πέτρα μού `γινε η μιλιά,
τα σκοινιά μου έλα κόψε, τα σκοινιά μου έλα κόψε
μάνα, ν’ απογειωθώ, αγαπούλα μου παλιά,

τα σκοινιά, τις χειροπέδες πάμε εκείνο το ταξίδι
και τ’ αόρατα λουριά, που δεν πήγαμε ποτέ,
της ψυχής τους μεντεσέδες πάρε με στο Γαλαξείδι
που `πιασαν κακιά σκουριά. έλα πάρε με, καλέ.

Πάν’ οι φίλοι κι οι γνωστοί,
κρέμονταν σε μια κλωστή,
παραχόντρυναν οι κώλοι
στρογγυλέψαν’ οι κοιλιές
κι έγινε η ζωή τους όλη
φράγκα, πόζα και δουλειές !