Ο Γιώργος κι η Στέλλα, έζησαν έναν δυνατό εφηβικό έρωτα, στα τέλη της δεκαετίας του `70 στα Γιάννενα...Έναν έρωτα τόσο δυνατό κι αληθινό που τους στοιχειωσε, κι ας χάραξαν μετά ξεχωριστούς δρόμους....Έναν έρωτα που ίσαμε τώρα, 40 χρόνια μετά, τους επισκέπτεται σαν θύμηση ωραία-λαμπρή-αξεθώριαστη , και "χτυπάει" τις πόρτες των σπιτιών τους, σαν το βοριά τον παγωμένο, που έκλωθε τότε τα σγουρά μαλλιά του Γιώργου, καθώς διάβαιναν οι δυο τους αγκαλιά, απέναντι απ’ το Ντράγκστορ, μες στο καταχείμωνο...

Αρρένων, Ντράγκστορ, Διεθνές,
Μώλο, Πλατεία Πάργης,
Στρατολογία, Καλούτσιανη,
βοριάς αποβροχάρης

φύσαγε και τους σήκωνε
σαν πούπουλα απ’ το χώμα !
Έρωτας ήταν κι όνειρο,
κι έρωτας είναι ακόμα
σαράντα χρόνια αμάραντος
ανθός μες στον αιώνα !

ΕΝΑΣ ΒΟΡΙΑΣ
Ένας βοριάς την πόρτα απόψε μου χτυπάει
σαν ταξιδιώτης που `ρχεται απ’ το πουθενά,
σαν το φαντάρο που στο σπίτι του γυρνάει,
σαν τη βροχή που χαμηλώνει απ’ τα βουνά,

ένας βοριάς ένας θρασκιάς αποβροχάρης,
ένας αγέρας σιγανός, παραπονιάρης.

Πάει καιρός που ρίχνω μάνταλο στην πόρτα
και τα σκυλιά λυτά τ’ αφήνω στην αυλή,
μα αν είναι νά `ρθεις μες στη νύχτα σαν και πρώτα,
θα πιω κρασί για να γλυκάνω το φιλί,

θα πιω τ’ ολόγλυκο τ’ αφιόνι άσπρο πάτο,
τη μοναξιά μου σαν θα κάνεις άνω-κάτω.
.................................................
Ένας βοριάς την πόρτα απόψε μου χτυπάει,
κοιτώ στο τζάμι για να δω μην είσαι εσύ,
μα το στοιχειό της ερημιάς με χαιρετάει,
πίσω απ’ την πέτρινη του κήπου τη σιωπή,

του λέω "-Κόπιασε!", μα εκείνο μ’ αποφεύγει,
γελά πικρά και στη νυχτιά μονάχο φεύγει...