Όλα πέταξαν σαν πουλιά, εφύγαν κι εμισέψα
Και ξάφνου μες στη φυλακή τη σκοτεινή μ’ επέψα
Κι εκείν’ η βρύση π’ όλπιζα να πιω, να με δροσίσει
Εγίνη ποταμός θολός και πια δεν είναι βρύση
Κι έχει νερά φαρμακερά, κύματα του θανάτου
Βράζου και δε δροσίζουνε σήμερο τα νερά του
Κι η λάμψη εκείνη που `φεγγε, τώρα με σκοτεινιάζει
Κι αέρας που μ’ εδρόσιζε, τώρα κεντά και βράζει.
Σαν ποιον ολπίδα να `χω πιά; Κι όλες θωρώ μου φύγα
Και σαν καπνοί σκορπίσασι, στον άνεμο επήγα.
Μακρά από δω `χω τσι χαρές, και ποιος να μου τσι φέρη;
Ότι κι αν έχω βρίσκεται στου Ρώκριτου το χέρι.