Κάθε φορά που λέω να γράψω στίχους πάνω στο χαρτί
βρίσκω ένα τρόπο να ξεφύγω πάντα απ'τα δεσμά μου.
Άλλοι το λένε κατάρα μα εγώ το λέω γιορτή
που `χα την τύχη να βρω κάποιους από σας στο κάλεσμά μου.
Μιλάω για εκείνους που περάσαμε σχεδόν τα ίδια
και γίνομαι η φωνή τους μέσα στα τετράστιχα
που δε χρειάζονται γλωσσάρια ή άλλα εγχειρίδια
να καταλάβουν όλ’ αυτά πως δε φαντάστηκα.
Μιλάω για εκείνους που είναι αιχμάλωτοι στο σώμα τους
και για τους άλλους που κατάφεραν να το νικήσουν.
Μιλάω γι’ αυτούς που δεν μας ένοιαξε το χρώμα τους,
μιλάω γι’ αυτούς που δεν κατάφεραν να τους λυγίσουν.
Μιλάω για εκείνους που ψελλίζουν πάντα τις ρίμες μου
και ας τους ακούγονται και λίγο παραπάνω αιρετικές.
Μιλάω γι’ αυτούς που ξεσηκώνουνε τις μνήμες μου
σε κρατητήρια, δικαστήρια και φύλακες.
Μιλάω για εκείνους που μου στέλνουνε μηνύματα
γι’ αυτούς που αράξανε παρέα μου και γράψαμε δυο λόγια.
Μιλάω γι'αυτούς που όλο γυρεύουνε μπλεξίματα
πίσω απ'το κάγκελο κοντά μου τα λαμόγια.

Μιλάω για σένα που κρατάς συνέχεια ένα καπνογόνο
και φορτωμένος μου είσαι πάντα πυρομαχικά
που ταξιδεύεις έτσι ακούραστα μόνο και μόνο
δύο κουβέντες να ανταλλάξουμε στα κάπως βιαστικά.
Μιλάω για σένα εκεί στο κέντρο που υψώνεις γροθιές
ενώ εγώ θα γονατίσω μπροστά στη λευτεριά μου
και για σένα που χάνεσαι κάποιες στιγμές
γι’ αυτό και κάθεσαι εκεί πίσω λίγο μακριά μου.
Μιλάω για σένα που είσαι πάντα εδώ πρώτη γραμμή
και κουβαλάς το Βήτα μου σαν κάψιμο στον ώμο
που ξέρεις κάθε μου κομμάτι σπιθαμή προς σπιθαμή
κι αν χρειαστεί θα είσαι αυτός που θα μου δείξει τον δρόμο.
Μιλάω για σένα που με τα πανό τον χώρο γεμίζεις
είσαι απ’ τους λίγους που θα σκάσουνε νωρίς νωρίς
που αν δε βολέψει όλο το κτήριο σε βλέπω να γκρεμίζεις
γιατί δεν έμαθες πότε να υποχωρείς.
Μιλάω για σένα που δεν είπαμε ποτέ ούτε μια λέξη
μα θα `σαι δίπλα μου το ξέρω ό,τι και αν χρειαστώ.
Μιλάω για σένα που οι στίχοι μου μας έχουν μπλέξει
και βρήκα απόψε έναν τρόπο να σου πω σ’ ευχαριστώ.