Είχα κουραστεί να μπαινωβγαίνω στις φυλακές και άρχισα να αναρωτιέμαι για την ζωή μου σε αυτήν την χώρα.Είχα σπαταλήσει ατέλειωτες ώρες στις αίθουσες των δικαστηρίων και στον κλεφτοπόλεμο με το κράτος. Κανένας δεν καταλάβανε αυτά που έγραφα και όλοι με θεωρούσαν δαιμονισμένο. Ίσως γιατί νόμιζαν ότι έτσι θα απαλλαγούν από την παρουσία μου



Η παρουσία μου είναι η μόνη περιουσία μου
μια σανίδα σωτηρίας στην αχέρουσία μου
Μια προσβολή έσχατου είδους ποινικά κολάσιμη
Και η τιμωρία μου δεν είναι εξαγοράσιμη,
γι΄αυτό απόψε δε θα βγω έξω για προαύληση
θα περιμένω να με πάρουνε για ανάκριση
Έτσι και αλλιώς αυτά που είναι να γράψω έχουν ήδη εκδικαστεί
Μα αν χρειαστεί το στόμα μου θα ράψω με κλωστή
Αγαπητοί μου συγκρατούμενοι, καλοί μου φίλοι
Δεν είναι ποίημα αυτό εδώ που κάποιος θα απαγγείλει
Είναι γδαρσίματα, ουλές και χαρακιές για να ακουμπάω
Για να μου λένε από που έφυγα και που θέλω να πάω
είναι στιχάκι χτυπημένο υποδόριο,
να ψιθυρίζουν τα παιδιά στο περιθώριο
ή τα ρεμάλια εκείνα τ΄άγια που΄χουν μυαλά σακατεμένα
που αν τα ρωτήσεις ξέρουν να σου πουν κάτι για εμένα
Απόψε καίμε όσα προανέφερα,
μάλλον αρνήθηκα το άρθρο 84
και αυτό γιατί κατάλαβα για εκείνον που δειλιάζει
Στον φόβο που συνήθισε θα αρχίσει και να μοιάζει


Αν φύγω ξαφνικά ένα πρωί, για πάραβατική θα με δικάσουν συμπεριφορά
μα εγώ στα ίσια, έπαιξα την ζωή και αρνούμαι αυτούς που πέθαναν μονάχα μια φορά
Αν φύγω ξαφνικά ένα πρωί, θα γίνω απλά ένας αριθμός στο ποσοστό τους
Μα εγώ στα ίσια έπαιξα την ζωή, τι να μου πει ο θάνατός τους?


Και όλοι ρωτάνε τυπικά για την σπατάλη μου,
και τι σκατά έχω τελικά μες το κεφάλι μου
Πως την παλεύω τώρα και αν κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια?
Μα ποιος φοβήθηκε σκιές αν ζει μες τα σκοτάδια
Γι’ αυτό και πίνω για τα μάτια των εχθρών μου
Και απόψε γίνομαι η φωνή των αδελφών μου
Όσα κέρδισα σε θάρρος να μη φέρει και τα χάσω σε συνείδηση
Και σκύψω το κεφάλι μου χωρίς αντίρρηση
Με θεωρούν δαιμονισμένο κι όχι άδικα
Που κοροϊδεύω τους θεούς τους λίγο αυθάδικα
Ίσως υπολογίζουν έτσι πως θα απαλλαγούν από την πάρτη μου
Και ενώ κατάματα κοιτούν, χτυπούν στην πλάτη μου
Και όλοι ρωτάνε τυπικά γιατί σαλτάρισα,
μα είμαι πιο βρωμικος τώρα που καθάρισα
Και αφού δε με έκαναν να θέλω ακόμα να σκοτώσω
Υπάρχει μια περίπτωση να μου γλιτώσω
Λοιπόν απόψε που το βάρυνα ιδιαίτερα
Δεν έχω ανάγκη απ΄το άρθρο 84
Και αυτό γιατί αρνήθηκα την όποια ευκολία
Υπάρχει σε ένα θάνατο από δειλία?


Αν φύγω ξαφνικά ένα πρωί, για πάραβατική θα με δικάσουν συμπεριφορά
μα εγώ στα ίσια, έπαιξα την ζωή και αρνούμαι αυτούς που πέθαναν μονάχα μια φορά
Αν φύγω ξαφνικά ένα πρωί, θα γίνω απλά ένας αριθμός στο ποσοστό τους
Μα εγώ στα ίσια έπαιξα την ζωή, τι να μου πει ο θάνατός τους?