Δίκασες κι όμως αδίκησες, κέρδισες αλλά δεν νίκησες,
στο χλωμό δήθεν θα `σαι.
Δάκρυσες, αλλά δεν πόνεσες, κι όλα αυτά που τα λησμόνησες,
μια ζωή θα ονειρεύεσαι ακόμη.

Η ζωή σου αντάρα, μονοπάτι σκοτεινό,
μα λιμάνι γαλήνης, η καρδιά σου δε θα βρει.
Και περάσαν τα χρόνια, κι η μαρκίζα είναι παλιά,
πάντα ήσουνα, είσαι και θα `σαι στο πουθενά.
Η ζωή σου αντάρα, μονοπάτι σκοτεινό,
μα λιμάνι γαλήνης, η καρδιά σου δε θα βρει.
Λίγα χρόνια ακόμη, κι η μαρκίζα θα σβηστεί,
κι η σιωπή μου ίσως τότε πολλά να σου πει.

Άφησες, μα δεν αφέθηκες, το ποτέ σου, το προσπέρασες,
μα θα πιεις, απ’ την πίκρα που προσφέρεις.
Τις στιγμές, που υπερασπίζεσαι, το εγώ σου, υποκρίνεσαι,
και σκορπάς ότι πλάι σου έχει μείνει.

Η ζωή σου αντάρα, μονοπάτι σκοτεινό,
μα λιμάνι γαλήνης, η καρδιά σου δε θα βρει.
Και περάσαν τα χρόνια, κι η μαρκίζα είναι παλιά,
πάντα ήσουνα, είσαι και θα `σαι στο πουθενά.
Η ζωή σου αντάρα, μονοπάτι σκοτεινό,
μα λιμάνι γαλήνης, η καρδιά σου δε θα βρει.
Λίγα χρόνια ακόμη, κι η μαρκίζα θα σβηστεί,
κι η σιωπή μου ίσως τότε πολλά να σου πει.