Μουδιασμένα σώματα, μουδιασμένες λέξεις
Στέκουν μόνες, πρέπει να τις χαϊδέψεις
Να γίνουν κάτι να γίνουν λόγος
Να φύγει το σκότος

Βρώμικο πέπλο τα φτερά μου καλύπτει
Σε κάθε ευκαιρία το λαιμό μου πνίγει
Φωνάζω, κλαίω, πονάω και βρίζω
Με τη σιωπή μου το μέλλον μου ορίζω

Γιατί μόνη σαν στέκω και παλεύω το πέπλο
Δίχως πλήκτρα σου μοιάζω που χτυπάω για να παίξω
Μοναξιά δεν υπάρχει στο πέπλο που πνίγει
Παίρνω εγώ τη ευθύνη
Πάρε κι εσύ την ευθύνη…

Κι είναι το σπίτι μια στάση στου λεπτού το ρολόι
Ξυπνάω, φεύγω, γυρνάω, ο ήλιος χάθηκε μόλις
Κι είν’ οι στιγμές που περνάνε βιαστικές αναμνήσεις
Μια σταγόνα στο ποτήρι κολυμπάς για να ζήσεις

Κι είναι ο χρόνος που μου μένει κουρασμένος και κρύος
Είναι οι χτύποι μου αργοί, ζω ή πέθανα μήπως;
Που’ ναι τα όνειρα οι βόλτες τα ταξίδια η ελπίδα
Που’ σαι κι εσύ, που ν’ οι άλλοι φεύγει κι αυτή η νύχτα

Μοναξιά δεν υπάρχει στο πέπλο που πνίγει
Παίρνω εγώ την ευθύνη…