Kρέμασε η νύχτα ξυλάκι από κανέλα
σ’ ένα μπαλκόνι που βλέπει ανατολή
Ο ήλιος βγαίνει και τα σύννεφα πινέλα
να χρωματίζουν της ημέρας τη σκηνή

Μια σιγουριά πως όλα πια θα γίνουν
τόσο απλά, τόσο γλυκά, τόσο πολύ
Χρόνια ετοιμάζω το μέρος για να μείνουν
αυτά που θες κι όσα ελπίζεις στη ζωή

R: Ξάφνου ο κόσμος τώρα ανασαίνει
εκεί που κάποτε πνιγόταν η ζωή
Και ένας ήλιος που’ χει λόγο να βγαίνει
σ’ ακουμπά και γελάς σαν παιδί

Έκανα χώρο και σου άνοιξα την πόρτα
κι ένα φτερούγισμα στα χέρια μου κρατώ
Σ’ όλα τα «μα» βάζω ζήτα κι ένα γιώτα
πάμε μια βόλτα για καφέ και παγωτό

Bλέπω δυο χέρια να ανοίγουνε για μένα
κι ένα χαμόγελο σε βλέμμα με φωτιές
Μια μυρωδιά από δέντρα νοτισμένα
απ’ του Οκτώβρη τις δυνατές βροχές