|
Στίχοι: Στέλλα Πετρίδου
Μουσική: Γιάννης Σκαρής
Σαν του ανέμου το φιλί, που μια στιγμή μόνο κρατά
κι ύστερα χάνεται μακριά σε ξαφνικό ταξίδι,
σα γίνει λίγο το πολύ κι η λύπη του συρθεί κοντά,
βρίσκει ελπίδα η γιατρειά στης μοίρας το κοπίδι.
Κάλλιο να σέρνεται γυμνός κι από αγάπη μην πονά.
Ο πιο τυφλός εγωισμός πάντα στο τέλος κυβερνά.
Σαν της ανάγκης τη ρωγμή, που η ανάσα σπαρταρά
κι ύστερα σφύζει από νερά τη δίψα της να πάψει,
σαν παραδώσει αντοχή προτού βαστάξει τη χαρά,
φόβος τα χνάρια του μετρά, χίλιους καημούς να κάψει.
|
![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | | Στατιστικά στοιχεία | | ![](skin/images/spacer.gif) | | Δημοφιλία: - Αναγνώσεις: 364 Σχόλια: 0 Αφιερώσεις: 0
| | ![](skin/images/spacer.gif) | | | | ![](skin/images/spacer.gif) |
|