Μ’ ονειροχρώματα
βάφω της νύχτας το πανί και το ποτίζω
μ’ όλα τ’ αρώματα,
που απ’ τη μέρα σου στη μέρα μου σκορπάς.
Με προκαλείς και με μεθάς.
Εσύ, νεράιδα της φυγής,
στα βάθη του ωκεανού σου μ’ οδηγείς.
Να μ’ αγαπάς.

Να `σαι αγέρας μου. Να `σαι και κύμα
τη θάλασσά μου εσύ να κυβερνάς.
Κι εγώ, για χάρη σου, θα γίνω βήμα,
στα πιο μεγάλα θέλω σου να περπατάς.

Με νότες μαγικές
ντύνω της θλίψης το κενό και το στολίζω
με λέξεις μυστικές,
που απ’ τα χείλη σου στα χείλη μου ακουμπάς.
Με προκαλείς και μου γελάς.
Εσύ, νεράιδα της σιωπής,
στη μαραμένη μου καρδιά δίνεις ζωή.
Να μ’ αγαπάς.

Να `σαι ο ήλιος κι η βροχή.
Να `σαι το τέλος μου κι η αρχή.
Να `σαι η θάλασσα η πλατιά.
Να `σαι η μοίρα μου η βαριά.

Να `σαι πληγή και γιατρικό.
Να `σαι γροθιά και όνειρο.
Να `σαι σκοτάδι μου και φως.
Να `σαι γκρεμός και λυτρωμός.

Να `σαι ελπίδα και πνοή.
Να `σαι αλήθεια και ζωή.
Να `σαι η μέρα μου η ξανθιά.
Να `σαι η ανάσα μου η βαθιά.

Να `σαι το άλλο μου μισό.
Να `σαι το ίδιο μου το εγώ.
Να `σαι φωνή, να `σαι κραυγή.
Να `σαι τα πάντα μου εσύ.

Κι αν έρθεις μόνο μια στιγμή
κι αν γίνω στάχτη απ’ τη φυγή,
αγάπη μου, μην το σκεφτείς,
έλα!
Σ’ αγάπησα όσο κανείς.