Σ ένα σαπιοκάραβο
γυμνές ψυχές παλεύουν.
Τις έριξαν στη θάλασσα
μα τη στεριά γυρεύουν.

Απ’ τη φωτιά γλιτώσανε.
Μες στο νερό βουλιάξαν.
Τα χέρια που περίμεναν
δε δώσανε ότι τάξαν.

Άρρωστος καιρός,
αδιάφορος, σκληρός,

Μωρά παιδιά απ το βυζί
της μάνας τους κρατιούνται.
Στην αγκαλιά της κρύβονται
ζεστή γωνιά να βρούνε.
Νανούρισμα τους ο λυγμός
της μάνας, που φοβάται.
Μαύρος γι’ αυτά ο ουρανός.
Ώρα μηδέν...ξυπνάτε!

Το βλέμμα τους σε διαπερνά.
Το δάκρυ τους διαμάντι.
Ταξίδι πάνε στο χαμό.
Στερήθηκαν το χάδι.

Αποκαΐδια πίσω τους.
Κενές οι υποσχέσεις.
Η αγάπη λέξη άγνωστη
και τι να πουν οι λέξεις.