Κάποιο ήσυχο βράδυ με μάτια θολά
και φλόγες στο κεφάλι
κάποια ανείπωτη πράξη, θαμμένη βαθιά
στη στοιχειωμένη σου καρδιά

Ταξιδιώτης στο χρόνο, τη λήθη ζητάς
μοναχικό καράβι
κάποιο ήσυχο βράδυ, θα πιάσεις στεριά
μα θα’ ναι πια πολύ αργά

Θα’ ναι ερημιά,
συντρίμμια, χώμα και σκουριά
δε θα υπάρχει τίποτα πια
μόνο μια λέξη απ’ τα παλιά
αρκετά

Τα πανιά σου ζυγώνουν από μακριά
φεγγίζουν στο σκοτάδι
κι είναι ήσυχα απόψε με την ξαστεριά
μα είναι πια πολύ αργά

Είναι ερημιά,
συντρίμμια, χώμα και σκουριά
δεν έχει μείνει τίποτα πια
μόνο μια λέξη απ’ τα παλιά