Εσύ που με κατάντησες αλήτη
πιοτό παρανομία και ξενύχτι
στην πονεμένη μου καρδιά
μου δίνεις κι άλλη μαχαιριά

αχάριστη τρελή, ξεμυαλισμένη
λαδιές πως κάνεις έμαθα μα τη ζημιά την έπαθα
που πίστεψα μι’ αγάπη προδομένη
θα `ρθεί και σένα όμως η σειρά σου

μια μέρα θα τσακίσουν τα φτερά σου
και τότε θα με θυμηθείς
που μες στους δρόμους θα βρεθείς
και η τιμωρία σου θά'ναι μεγάλη

θα ψάχνεις για παρηγοριά σαν το πουλί μες τον βοριά
και εγώ θα αγκαλιάζω κάποιαν άλλη.