Θα σε μεθύσω, βρε ζωή,
και θα σ’ αλλά-,
και θα σ’ αλλάξω χρώμα
μ’ ένα τραγούδι που κανείς,
μ’ ένα τραγούδι που κανείς,
μ’ ένα τραγούδι που κανείς
δεν σ’ το ’πε ακόμα.
Να ’ρθεις μπροστά μου, βρε ζωή,
να ’ρθεις μπροστά μου
σαν γυναίκα να χορέψεις,
κι ό,τι μας πόνεσε πολύ,
κι ό,τι μας πόνεσε πολύ,
κι ό,τι μας πόνεσε, ζωή,
να καταστρέψεις.

Να πάψει αυτό το μακελειό
σώμα με σώμα,
να πάψει κάθε σου στιγμή
να μοιάζει με αιώνα.
Ν’ ανοίξει η πόρτα σου, ζωή,
στο πρώτο χτύπημα,
να το κερδίσουμε επιτέλους
και το στοίχημα.

Θα σε μεθύσω, βρε ζωή,
και θα σου κλέ-,
και θα σου κλέψω λόγια
να μάθω πια την αφορμή,
να μάθω πια την αφορμή,
την αφορμή που μας κρατούσε χώρια.
Κι όπως θα πίνουμε παρέα
κι όπως θα πίνουμε παρέα
σαν δυο φίλοι,
καινούριος ήλιος και για μας
καινούριος ήλιος και για μας
καινούριος ήλιος
για τους δυο μας ν’ ανατείλει.

Να πάψει αυτό το μακελειό
σώμα με σώμα,
να πάψει κάθε σου στιγμή
να μοιάζει με αιώνα.
Ν’ ανοίξει η πόρτα σου, ζωή,
στο πρώτο χτύπημα,
να το κερδίσουμε επιτέλους
και το στοίχημα.