Τρένο που μεσ’ τη νύχτα τρέχει πάνω σε άγονη γραμμή,
είναι η ψυχή που όσα κατέχει ο νους τ’ ανθρώπου τ’ αγνοεί.
Γύρω η αλήθεια το ματώνει πνίγει η σκουριά τη μηχανή,
σε μαύρο τούνελ μέσα μπαίνει για να μη βλέπει ότι ποθεί.
Τραύμα επάνω του φορεί που είναι παλιό κι όμως πονεί,
μνήμη εκείνου του καιρού που λήθη θέλει να γενεί.

Η ομορφιά του κόσμου
δες μέσα σου ανθίζει φως μου.
Και μέσα στον ανθό σου
δες που κρύβεται ο Θεός σου.

Κλείνει τα μάτια και πονεί, τ’ ανοίγει για να ονειρευτεί,
στέπα η εικόνα που αντικρίζει σε ξένη χώρα μακρινή.
Ισχνές οι λύπες κι οι χαρές που κρύβει μάνα ετούτη η γη,
μα του υπόσχεται να ζήσει μικρή ανώδυνη ζωή,
θα πίνεις -λέει- το νερό μου κάθε που θα ανησυχείς,
βρύα θα τρέφουν την ψυχή σου, ο νόστος όταν σε καλεί.

Η ομορφιά του κόσμου
δες μέσα σου ανθίζει φως μου.
Και μέσα στον ανθό σου
δες που κρύβεται ο Θεός σου.

Κάθε καρδιά που νιώθει πως καινούργιο θαύμα θα γενεί,
λειχήνες θα την εσκεπάζουν και μαύρο χώμα, κρύα γη.
Τα φύλλα της θα τα παγώνω τις νύχτες που θα καρτερεί,
το θρόισμα γλυκού ανέμου και μυρωδιές που νοσταλγεί.
Χυμούς που κάποτε γευόταν σε δάση μέσα σκοτεινά,
πικρούς εγώ θα τους εκάμω πικρή να νιώθει η καρδιά.

Η ομορφιά του κόσμου
δες μέσα σου ανθίζει φως μου.
Και μέσα στον ανθό σου
δες που κρύβεται ο Θεός σου.