Σβήνει η φωτιά του δειλινού
και στην άκρη στα ρηχά του ουρανού
ξεπροβάλλει κόκκινο καράβι

ρίχνει η νύχτα άδεια τουφεκιά
για να `ρθουν να πιάσουν τα κουπιά
της χαμένης άνοιξης οι σκλάβοι

κι αρχινάει ταξίδι μακρινό
σ’ άγνωστο τοπίο σκοτεινό
τ’ όνειρο που φεύγει να προλάβει

πόθοι μου κρυμμένοι και βουβοί
απ’ του μπαλκονιού μου το στενό κελί
της φυγής σας ψάχνω απόψε πλάνο

νιώθω σαν τα έρημα πουλιά
που δεν άνοιξαν ποτέ φτερά
μόνο με τον νου ταξίδια κάνω

πάρε με φεγγάρι να χαρείς
είμαι ο ταξιδιώτης της σιωπής
ρίξε μου σχοινί ν’ ανέβω πάνω