Πήρε τις στάχτες μου το κύμα,
πήρε τον ίσκιο μου η αυγή
και μένει αδειανό το μνήμα
και πάει χαμένη η προσευχή.

Ένα παιδί στέκεται μόνο,
κινάει να κάνει το σταυρό,
μα όμως μπερδεύτηκε από τον πόνο
κι ανάποδα τον έκανε θαρρώ.

Πήρε τις στάχτες μου το αγέρι,
έγιναν λάσπη στη βροχή
κι εσύ από όλους μισημένη
κι απ'τους νεκρούς η πιο νεκρή.

Των θεών η οργή να σε βαραίνει,
μα να μην φαίνεσαι χλωμή,
ξέρεις κι ας είσαι λυπημένη,
πως είναι αέρας η ψυχή.

Μα σαν θα χάνομαι στη θάλασσα βαθειά,
σαν μια βάρκα που τη βάφτισες Λεπίδα.
θα πονάς όταν σου σκίζει την καρδιά,
θα πονάω, γιατί δε σε ξανά είδα.

Πήρε τις στάχτες μου το κύμα,
ποτέ κανείς να μην τις βρει,
να πλέουνε χωρίς πατρίδα,
σε μια ατέρμονη ροπή.

Κι όταν περάσουνε τα χρόνια
κι έρθουνε άλλοι πια καιροί,
θα λες "Ετούτο εδώ το κύμα,
το είχα αγαπήσει μια εποχή".

Μα σαν θα χάνομαι στη θάλασσα βαθειά,
σαν μια βάρκα που τη βάφτισες Λεπίδα.
θα πονάς όταν σου σκίζει την καρδιά,
θα πονάω, γιατί δε σε ξανά είδα.
(Δις)