Διαβάτες μοναχοί μες στη ζωή
Η μοίρα το θελε ετούτο το ταξίδι
Δεν καταφέραμε να είμαστε μαζί
Η μοναξιά μονάχα μας αξίζει

Το χρόνο σταματάω και κοιτώ
Ανάμνησες και όνειρα χαμένα
Το δρόμο το δικό μου περπατώ
Μα ο νους μου τριγυρνά στα περασμένα

Πληγώθηκα και πλήγωσα αρκετά
Παράλογος μου μοιάζει ετούτος ο αγώνας
Πικρά και ύπουλα χτυπήματα σκληρά
Καλύτερα να ζούμε κατά μόνας

Μονάχοι περπατούμε αυτή τη γη
Κι αν κάπου οι τροχιές μας ενωθήκαν
Ξανά το δρόμο μας βαδίζουμε σκυφτοί
Δύο ψυχές που άδικα χαθήκαν.