Τ' αγιόκλημά σου άνθισε
στην άκρη στην αυλή σου
κι ο φίκος φύλλα πέταξε
να φτάσει την ψυχή σου.

Είν' η ζωή μας βιαστική
χαράζει και νυχτώνει
γεννιόμαστε πεθαίνουμε
σ' αυτόν τον κόσμο μόνοι.

Το τραπεζάκι στη γωνιά
που 'πινες τον καφέ σου
σε περιμένει μα εσύ
δεν θα 'ρθεις πια ποτέ σου.