Πώς να χωρέσει
τόσο θάλασσα μέσα μου,
τόση αλμύρα που με πότισαν
τα φωτεινά σου μάτια.

Δεν ήταν τούτη η αγάπη
στα μέτρα μου
γυαλί που έσπασε τ’ όνειρο
σε χιλιάδες κομμάτια.

Είναι κι αυτά τα όνειρα
δίπορτα μονοπάτια
πότε άγια μετάληψη
κι άλλοτε αντιφέγγισμα
για τις πληγές στα μάτια.

Είναι κι αυτά τα όνειρα
άνεμος που όλο τρέχει
στο κήπο μας αγιόκλημα
κι άλλοτε αλμυρό νερό
που τις πληγές μας βρέχει.