Η φωνή μου παρέα
μ’ ένα κομμάτι χαρτί
ταξιδεύει πλάι σου
με μια γλυκιά μουσική.
Σε μια νύχτα βροχερή
σαν κι αυτή πόσο άδικη
που γίνεται πολλές φορές
το ξέρω η ζωή.

Μόνη ξανά παίρνω το δρόμο μου
κυλάω στη ζωή, φωνάζω παρών.
Μα όταν βραδιάζει σαν σκιά μ’ αγκαλιάζει
η δική σου η σκέψη, είσαι πια παρελθόν.

Τώρα έξω πάλι βρέχει
κι έχω γίνει δυο κομμάτια.

Κάτι μέσα μου δακρύζει
η βροχή σε θυμίζει
κι καρδιά μου ραγίζει
Η ματιά μου θλιμμένη
πάνω στον ουρανό κοιτάζει
Έχεις φύγει από δίπλα μου
αυτό τίποτα δεν τ’ αλλάζει
να ’σουν εδώ, μακάρι να ‘σουν εδώ.

Μάτια μου γλυκά μου μάτια
πότε θα σας ξαναδώ.
Τώρα έξω πάλι βρέχει
κι έχω γίνει δυο κομμάτια.

Σκοτάδι η σκέψη μου
φλερτάρει και φοβάμαι.
Τι με πιάνει κάθε βράδυ
πες μου και δεν κοιμάμαι.
Γι αυτό πετάω το χαρτί
με τους στίχους έξω στη βροχή
να τους κάνει κομμάτια
όπως κομμάτια μ’ έχεις κάνει κι εσύ.

Μόνος ξανά ταξιδεύω στα σύννεφα
ανασαίνω βαθιά τις κάθε στιγμές.
Μα όταν βραδιάζει η ερημιά με τρομάζει
η δική σου απουσία, είσαι πια παρελθόν.

Τώρα έξω πάλι βρέχει
κι έχω γίνει δυο κομμάτια.

Μάτια μου γλυκά μου μάτια
πότε θα σας ξαναδώ.
Τώρα έξω πάλι βρέχει
κι έχω γίνει δυο κομμάτια.