Σ’ ένα βλέμμα σου μόνο
σκλαβωμένη στο χρόνο
στη μοναξιά σε ζητώ
καρδιά μου πού να βρω
Ξεχασμένες αλήθειες κοινωνίες κλειστές
περασμένες συνήθειες στο σκοτάδι πιστές

Μεσ’ τις θάλασσες ψάχνω
χίλια όνειρα φτιάχνω
μ’ όσα είχα ξεχάσει
το μυαλό μου έχω χάσει
Σ’ ένα ατέλειωτο δρόμο, σα βουτιά στο κενό
σ’ έναν άγραφο νόμο, σ’ ένα πόθο κρυφό

Ρεφραίν
Θα σου πω την αλήθεια
όσο κι αν σε πληγώνει
μαχαιριά μεσ’ στα στήθια
μα απ’ τον πόνο λυτρώνει
Μία λάμψη που φωτίζει τη θλιμμένη ματιά
το μυαλό μας ορίζει, στο κορμί μαχαιριά