Ένα χαμόγελο πνιγμένο μες το δάκρυ
κρύφτηκε μέσα της για πάντα το παιδί
δεκαεννιά χρονών στο βρωμικο κρεβάτι
λίγα λεπτά για κάθε ανέραστο κορμί

Ποτέ δεν έμαθε
ποτέ της δε θα δει
πως η αγκαλιά δεν κρύβεται μες το σκοτάδι
ποτέ δεν ένιωσε
μια ανάσα πιο ζεστή
από τα χνώτα του πελάτη που μπορεί
και αγοράζει ότι πέταξε η ψυχή

Ένα χαμόγελο που έγινε πάλι βράδυ
και το μυαλό της κάθε απάντηση έχει βρει
κλείνει τα μάτια της να δει μες το σκοτάδι
δεν έχει πλέον απορίες η ζωή