Σ’ ένα ταξίδι στα παλιά
ήσουν αγέρι στα πανιά
και γλάρος στα κατάρτια
κι όπως γλιστρούσα στα νερά
έβλεπα μπρος μου καθαρά
τα δυο υγρά σου μάτια

Πώς με πονούν τα δειλινά
που κρύβουν αναμνήσεις
όταν μου λεν ψιθυριστά
πως πια δε θα γυρίσεις

Έσταζε η σκέψη μου καημό
κι ένα παράφορο θυμό
που μ’ έκανε συντρίμμια
φτερούγιζαν οι ενοχές
σειρήνες γύρω μου απ’ το χθες
και μου `παιζαν ταξίμια

Πώς με πονούν τα δειλινά
που κρύβουν αναμνήσεις
όταν μου λεν ψιθυριστά
πως πια δε θα γυρίσεις