Μαζεύω τα κομμάτια μου
Κολλώ τα θρύψαλά μου
Εδώ, στο άδειο μου μυαλό,
Στη μέση ενός θαλάμου.

Μετρώ τις τρύπες των καρφιών
Λεκέδες στη μοκέτα,
Τις μάταιες φλόγες απ’ τους bic
Και τ’ αδειανά πακέτα.

Αδίστακτο, αδυσώπητο, αδάμαστο εγώ
Μιλάς,
Μιλάς ατέλειωτα
Μιλάς,
Κι εγώ σιγώ...

Στον ήλιο του ανύπαρκτου
Οι ζωντανοί είναι λίγοι
Κι ό,τι πολύ αγάπησα
Στου μάρμαρου τα ρίγη.

Διψάω λόγο αληθινό
Στην έρημο της γλώσσας
Με το παράπονο ότι εγώ,
δεν είμαι, το εγώ σας.