Ύπνος ο μέγας κωπηλάτης
αιώνες τώρα με χαράζει
ρίχνει τη σκόνη της ζωής μου
στο σκοτάδι
κάτι παράξενα πουλιά
με φτερουγίζουν
ψάλλουν μελωδικά τα χρόνια μου
εκεί, μου λένε,
στην ψηλότερη κορφή
να κατοικήσεις
στον πιο απόμερο γκρεμό
ν’ αφήσεις τα λόγια σου.