Κάποτε είχα έναν αδελφό.
Άννα, να ένα μήλο, μου έλεγε συνέχεια.
Έτσι έγινα στρογγυλή
και όλη μέρα κατρακυλούσα στο κελάρι.
Αγαπούσα τον αδελφό μου.
Έκοβα τούφες απ’ τα μαλλιά του
τις έριχνα στο ενυδρείο
και αυτές σαν πιράνχας
ξεμάλλιαζαν η μια την άλλη.
Στο τέλος έμεινε φαλακρός.
Τότε αγάπησε μια σαρανταποδαρούσα
με σαράντα στόματα
να ρουφούν τις φλέβες του
την ονόμασε Λόλα.
Λόλα, να ένα μήλο, της απήγγελλε συνέχεια
την έδεσε με ένα κορδόνι
και δεν την αποχωρίστηκε ποτέ.
Ο αδελφός μου μια μέρα χάθηκε.

Έφταιγε άραγε το παλιό αναγνωστικό
που δεν έμαθα ποτέ να συλλαβίζω
την μόνη λέξη πινακίδα
για να βρει τον δρόμο του γυρισμού;