Ήτανε λέει μια φορά, λευκή σαν το αλάτι
και ζούσε στα φανταχτερά, νεράιδα σε παλάτι.
Και κάπου εκεί στην αγορά, με κάμα στο θηκάρι,
αυτός με μάτια φλογερά, το πρώτο παληκάρι.

Ψηλά πετούσε ένας αητός, που μέτραγε τον ίσκιο,
όταν φιλί τής δίνει αυτός, στα χείλη από ιβίσκο.
Τον είδαν όμως τα θεριά, ψηλά από τα κάστρα,
και τρύπησαν με σαϊτιά τα ρούχα του τα άσπρα.

Ήτανε λέει μια φορά, ωχρή σαν το χρυσάφι,
νεράιδα μέσα στα νερά, στου ποταμού τα βάθη.
Και κάπου εκεί στον ουρανό, μ’ ένα φιλί στο βιός του,
αυτός σαν άστρο φωτεινό, τής χάριζε το φως του.