Μέσα σ’ ανήμερες χρονιές και μέρες δίχως ήλιο
μάχομαι να παραμείνω αυτός που είμαι,
τη φύση μου διπλασιάζει
το μεράκι, ο στίχος, η αγάπη·
επιδιώκω τη συντροφιά όσων το βλέμμα είναι
ανυπόκριτο και το δροσίζει η αμφιβολία·
σ’ όσους δεν αμύνονται, δείχνω το καλό μου πρόσωπο.