Έφυγαν τα σύννεφα, κύλησαν οι νύχτες,
μόνη κοντοστάθηκα στην ακρογιαλιά.
Άναψαν τα ψέματα κάηκαν οι αλήθειες
ένιωθα ανίκητη μα ήμουν μια σταλιά.

Όνειρο μισό
ήταν η ζωή που μου ‘ταξες.
Μέσα στη βροχή
έβγαλες φτερά και πέταξες.
Και έγινα νερό
μα στα χέρια δεν με κράτησες.
Ψέμα ήταν και αυτό
που πες πως με αγάπησες.

Έσβησαν τα όνειρα, ρίζωσαν οι φόβοι,
έγινε συνήθεια ο συμβιβασμός.
Πώς μπορούν οι άνθρωποι να βαδίζουν μόνοι,
λίγο λίγο στα κρυφά σκάβεται ο γκρεμός.